Wacław Potocki
Rozmiłowany w ideałach nie mających nic wspólnego ze światem starożytnym, poeta — mimo wyniesionej ze szkół czci dla tego świata — nie zważa na jego wzory i wymagania
stylistyczne, a w życiu codziennym, w zajęciach, rozrywkach, pojęciach, ulubionych zwrotach i przysłowiach ziemianina polskiego czerpie materiały do wytworzenia formy, niezdarnej co do
układu, nie nadającej się co do języka i stylu, do wyrażenia podniosłych uczuć i idei, lecz nawet w swych brakach — narodowej i przy całej nieudolności właściwszej dla
wybranego przedmiotu niż pożyczone od Rzymian lub Greków szaty.
Język, którym posługiwał się Potocki, już przestał być ludowym, stracił pierwotną obrazowość, plastykę, świeżość, a nie dosięgnął jeszcze giętkości i podniosłości
języka wyższej kultury; była to mowa życia na pół ucywilizowanego, interesów materialnych przede wszystkim, język spraw sądowych, dysput politycznych, religijnych, zajęć
rolniczych, życia obozowego i sejmikowego.
Pierwotna poezja przyrody ginęła bezpowrotnie, nowa poezja serca i ducha miała znacznie później dopiero znaleźć w nim swe wspaniałe odbicie. Poezja w.
XVII nie jest świadomą odrębności swej odnośnie do historii, publicystyki, nauczania, a także nie umie ująć gromadzonych materiałów w odpowiednie, świeże formy.
Poeta ówczesny usiłuje zwykle trzymać się wzorów starożytnych lub włoskich, lecz wtedy wykazuje zwykle całą swą artystyczną nieudolność w owładnięciu i zużytkowaniu
materiału, czerpanego z życia polskiego.
<<Poprzednia 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 | 71 | 72 | 73 | 74 | 75 | 76 | 77 | 78 | 79 | 80 | 81 | 82 | 83 | 84 | 85 | 86 | 87 | 88 | 89 | 90 | 91 | 92 | 93 | 94 | 95 | 96 | 97 | 98 | 99 | 100 | 101 Nastepna>>